Het is feest, ik ben vandaag vier weken onderweg. Het weer had flink uitgepakt om dit heugelijke feit met mij te vieren. Was ze s'nachts nog zo vriendelijk mijn tentdoek te strelen met lieve regendruppeltjes, in de ochtend werd ze kwaad en duister. De verdwaalde witte wolkjes maakte plaats voor een zwarte massa aan donderkoppen en het weer trakteerde me op hoosbuien. Bedankt weer, alles nat! De dag kon wat mij betreft niet feestelijker beginnen. Fietsen zat er vandaag duidelijk niet in.
Ik besloot wijselijk een extra dagje te verblijven op deze vrolijke camping bedoeling. Zodoende had ik tijd om arme Eddie op te lappen. Het rubber van Eddie's achterband heeft behoorlijk aan volume ingekrompen sinds ik mijn eerste meters fietste in Sevenum. In Noord-Frankrijk bijvoorbeeld waar het flarden vellen verloor aan de valse kasseien aldaar. Of de onberekenbare wegen in het Zuiden, met hun verraderlijke gaten. Het achterbandje van Eddie is gesleten tot een kwetsbaar, uitgeput bandje, ik moest ingrijpen. Eddie en het achterbandje verdiende een publiekswissel. Voortaan zou de gave voorband de zware taak van achterband vervullen. In voetbaltermen gesproken, met het puntje naar achteren, de bagagedrager positie. Een gouden wissel te noemen.
De wissel betekende ook meteen een deuk in mijn zelfvertrouwen. In alle ijverigheid was ik vergeten hoe de remblokjes opnieuw in positie moesten worden gezet. Na een goede twee uur priegelen, bleek het irritante pinnetje het hulpmiddel te zijn om de remblokjes van mijn achterwiel juist af te stellen.
Op de camping aanschouwde de buren dit geklungel met plezier. Ze besloten dat ik wel een kopje koffie had verdient, voor het gevloek. Misschien hadden ze Nederlandse scheldwoorden geleerd.
Het jeugdige gezelschap bestaande uit twee jongens en twee dames kwam uit Zaragoza. Ze waren de stad ontvlucht om hier een weekendje samen door te kunnen brengen, geen last hebbende van ongetwijfeld argwanende ouders.
De sterke koffie smaakte uitstekend. Ik kreeg daarnaast diverse hapjes voorgeschoteld, variërend van toffee's, cake, suikerkoekjes, jointjes hasj, jointjes wiet tot soep, pasta tonijn, pap, bier en olijven. Alles onder toeziend oog van een opklarende hemel. Was het toch nog een beetje feest.
Los van de zielige dode dieren bedoeling waren er verder geen bezienswaardigheden op de camping. De jongens en dames trokken van ellende weer richting Zaragazo om eventjes bij een grootmoeder te gaan eten. Bij grootmoeder notabene!
Ik zwaaide ze tot ziens en besloot een avondje te wijden aan schrijven. Het geliefde dagboekje was al een tijdje niet getoucheerd en behoefde penseelstreken.
In de supermarkt hebben ze prima wijn voor prima geld. Ik kocht een fles wijn met kurk. Helaas was ik vergeten dat mijn Xenos zakmes annex kurkentrekker was afgebroken. De campingmanager was uiteindelijk mijn helpende hand en knalde mijn fles open.
De inkt van mijn pen raakte net één seconde het papier en ik hoorde pssst...... psssst....
De 'tokkie' buurvrouw van de andere kant stond gedoseerd op mijn rug te spugen. In haar ene hand een bord met daarop een perfect opgevouwen wrap. In haar andere hand rijstepap en een theelepel.
Met een zalig doch gevoelige maag schoof ik bij mezelf aan voor dit feestmaal. Na de traktatie van vanmorgen een prettig cadeau om te krijgen. Bedankt lieve tokkies!
Ruim vijf minuten later stond ik aan het hek van hun zorgvuldig afgeschermde perkje, met de theelepel in mijn hand. Met de mond vol tanden probeerde ik duidelijk te maken dat deze van hen was. Mij werd gebaard te gaan zitten in een witte, vuile plastic stoel. Ik verstond geen woord van wat ze zeiden. Het lepeltje van mijn rijstepap kon direct door om koffie mee te roeren. De Spaanse gastvrijheid ten top.
Uit beleefdheid voor beides onkunde elkaars taal te spreken keken we lekker universeel 'So You Think You Can Dance'. Voor de tokkie gastheer een uitgelezen mogelijkheid om de jeneverflessen uit de camper te plukken en deze te schenken aan de verwende fietser. Toen bleek dat ik onder de veranda sliep, op mijn dunne matje in een natte slaapzak gingen de alarmbellen rinkelen bij de tokkies.
Een hevige discussie bank los. Het resultaat was Jules, stomdronken zwaaiend aan het perkje met een luchtbed en deken in z'n hand. Mijn dag kon niet meer stuk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten