De Zin

Dag 37: zaterdag 14 september

De weg! De wil! De zon scheen krachtig en warm, hoge witte wolken dreven als sneeuwwitte galjoenen langs een vergeet-me-nietjesblauwe hemel en mijn hart voelde onverklaarbaar licht. Ik weet niet waarom. Na regen komt zonneschijn acht men weleens te zeggen. Van binnen voelde ik een diep verlangen om Eddie vliegensvlug over het spiegelgladde asfalt te sturen. Z'n bandjes zoemend van geluk.

Ik wist niet beter dan mijn doorweekte bagage zo snel mogelijk in te pakken. Het fietspad was verlaten en merkwaardig leeg. Bomen, bremstruiken en uitgestrekte heidevelden en nergens een mens. Een fel daglicht speelde langs de rand van de bladeren. Vandaag zag ik voor het eerst dat de herfst in aantocht was, ontelbare eikels knarsten onder Eddie's gewicht. Hier en daar lagen de eerste kastanjes op het fietspad. Terwijl vlagen warme lucht me voortstuwde, ademde ik de zeelucht diep in. Zeelucht voedt de geest, je krijgt zin in het leven. Maar wat is de zin van het leven. Ik dacht na...

Wat een merkwaardig leven, dat van de mensen die blijven zitten, in dat kleine hokje wat ze kantoor noemen. Om naar een computerscherm te staren en onbegrijpelijke handelingen te verrichten. Gedreven door welvaart, wat we ook wel economie noemen. Het motief achter dit handelen is geld. Zijn we niet allemaal min of meer te braaf. Kleuren we niet allemaal netjes binnen de lijntjes van de maatschappij. Opgedrongen door instituties als politieke richtlijnen, wetten, normen en waarden. We worden geacht naar school te gaan. We worden geacht te studeren en leren spreken met woorden die men ons leert en die wij leren zonder ze te begrijpen. We worden geacht te werken voor zaken die geld opbrengen en leven aan de hand van wat het allemaal wel niet kost. School, werk, carrière, geld, leven, maar wat is daadwerkelijk het doel? Het doel? De zin.....?

Zolang ik op weg ben, zolang ik hierover na kan denken bekruipt me een gevoel van afkeer. Na mijn tocht moet ik weer meedoen aan de maatschappij, zal er geld in het laatje moeten komen om de schoorsteen rokende te houden. Ook zal ik weer het grootste deel van de dag ingesloten zitten tussen vier muren. Ik twijfel wat ik dan moet doen. Het avontuur nu geeft zoveel meer vreugde. Ik dacht na... Shit, ik fiets te snel!

Ik wil me verontschuldigen aan mijn derrière. Verzonken in gedachten was ik bijna vier uur onafgebroken blijven fietsen. En dan gaan je billen protesteren. Het voelde alsof er inmiddels blaren tussen mijn twee bil helften waren ontsproten. Maar wat niet weet wat niet deert. Het enige wat ik kon doen is ze rust geven en een zacht oppervlak vinden. Die rust en tederheid vonden mijn billen en ik bij onze heiligheid Jezus Christus. Ik zat bijzonder aangenaam in het mos, leunend met mijn rug tegen het kruis waar Jezus aan gelast was. Ik at twee croissantjes met mierzoete aardbeienjam. De heilige Franse zaligheid ten top!

Jezus Christs vastgenageld

Ik had een grote gok genomen. Ik begaf me in Point de Grave. Het uiterste puntje waar de schelde, La Gironde, uitmond in de Atlantische Oceaan. Vanaf hier gaat alleen nog een veerpont naar Royan, een noodzakelijk vervoersmiddel dus. Alsof we hadden afgesproken om samen naar de middelbare school te fietsen stond het veerpont geduldig op mij te wachten. Ik kocht een kaartje voor de schappelijke prijs van €4,60 en mocht direct mee het water over. Een tocht van 20 minuten, net genoeg om Eddie eventjes alleen te laten en op het dek in de late middagzon te zitten. Mijn medereizigers waren druk in de weer met fototoestellen, mobieltjes en andere toestanden om de overtocht vast te leggen. Misschien hadden ze er de goede hoop in Moby Dick te zien opspringen boven het kalme water. Ik keek even over de boeg maar zag geen zwemmend zoogdier op de rimpeling. Ik sloot mijn ogen voor eventjes.

Laatste teug Oceaanwind

Eenmaal weer aan wal keek ik nog één keer achterom. De Atlantische Oceaan strekt zich nog een keer uit aan het zicht. Ik haalde nog één keer diep adem en fietste het Franse binnenland in, de zachtzinnige fietspaden achter me latend, de grote boze weg tegemoet.