Dag 29: Vrijdag 6 September
De beheerder van "Piscine Munecipal" maakte me wakker, of ik zin had om te zwemmen om 8 uur s'morgens? Ik kon wel een frisse duik gebruiken en terwijl de beste man het zwembad schoonmaakte mocht ik baantjes trekken. De directeur van de naastgelegen basisschool kwam een praatje maken met de zwembadmeester en na enig overleg werd mij duidelijk dat ik een ontbijt had gescoord. De schooldirecteur bood me namelijk koffie, koekjes en meloen aan. Het is niet te bevatten hoe aardig mensen zijn.
Mijn geluk heeft ongetwijfeld als oorzaak dat ik alleen ben. Daardoor ben je kwetsbaar en betrouwbaar. Of mensen hebben medelijden. Voor mij is het de beste keuze alleen te gaan fietsen. De voordelen wegen meer op tegen de nadelen. Ik voel me af en toe alleen, maar ik wordt veelvuldig uitgenodigd en toegelaten tot de leefwereld van mijn gastheer of vrouw. Fietsen is de gemakkelijkste manier om een land en een cultuur te leren kennen.
Propvol stapte ik op de fiets. De kilometers vlogen voorbij. In tweehonderd kilometer is het landschap in midden Spanje nauwelijks veranderd. Hier vindt men enkel maïs, granen, hooi en zand. De afstanden tussen dorpen zijn geen 10 kilometer maar toch al gauw veertig of meer.
Rond een uur of vijf stuurde ik een verlaten grindpad in, er stond Camping aangegeven. Ik was nogal ontzet. Hier waren geen bezienswaardigheden, tenzij men uitgestrekte vlakte en dode honden in de greppel als toeristenattractie beschouwt. Wie zet hier in de 'middle-of-nowhere' z'n caravan neer om uitgebreid vakantie te vieren? Welke stoeptegel gaat hier in een tentje kamperen?
Begin September was de camping nog maar half vol. Spaanse tokkies zaten in hun zorgvuldig afgeschermd perkje 'San Miguel' blikken pils weg te tikken. Eventjes verderop zitten twee heren en twee dames op de veranda van een houten bungalow. Ze kijken op een I-pad naar filmpjes. Een Indiaans uitziend stel ligt onhandig in hun pop-up-tent iets te doen.
Ik zet mijn tent ergens midden op het lege kampeerveld. De lucht ziet donkerblauw. De hemel zal zo wel losbarsten. Gelukkig zit ik niet op de fiets dan was ik gegarandeerd zwaar getroffen door de regen. Nu had ik tenminste nog enige kans droog te blijven, mijn tent kan geen fikse regenbui weerstaan. Ik rekende €7,20 af voor de camping. En het begon te stormen. Ik besloot onder de veranda van een leegstaande bungalow te schuilen.
Na de storm ging ik een stukje lopen. Ik ontdekte een dierenpark, waar vroeger ongetwijfeld prachtige dieren hadden rondgehuppeld. Aan de reclameborden te zien moesten hier in een ver verleden kangoeroes, struisvogels, varkens, ezels en dromedarissen hebben rondgelopen. De ogenschijnlijke toeristen-attractie was gesloten en de dieren waren weg, dus waarom gaan mensen hier vakantie vieren?
Morgen zou ik het weten. Nu ging ik slapen.
woensdag 11 december 2013
donderdag 5 december 2013
One Direction
Dag 28: Donderdag 5 September
Een brutale hond stond onder het raam van de caravan. Hij was het er duidelijk niet mee eens dat ik hier lag te slapen. De eigenaar van de hond, de olijfboer vond het echter prima dat ik hier een nachtje was gebleven. Om 7 uur klom de zon over de heuvels en goot het landschap in een gele gloed, ik gaf acte présence.
Er kwam een zwalus langs, ik keek hoe ze vloog. Hoe ze van de heuvels kwam, langszaam opklom en doorsneed met haar vleugels de vloeibare, heldere blauwe lucht. Zichtbaar genoten haar vleugels ervan zich zo volledig te kunnen ontplooien. Ze koos ruimbaan en meerdere zwaluws namen het luchtruim in bezit. Tezamen speelde ze met de fietser op de weg. Laagscherend, als kogels om je oren. In een volgend leven wil ik me zeker kandidaat stellen als zijnde zwaluw.
Ik deed fietsen, Kurt Vile deed de rest. Want wat heeft die man me erdoorheen gesleept. Voor zover je een plaat grijs kunt draaien op je I-pod, is Wakin On A Pretty Daze inmiddels zwart. Absoluut de soundtrack van mijn tocht. Kurt bedankt!
"Strange, strange daaays insiiiide my miiiiind"
Ik ploetterde de hele morgen, dag en een stukje van de avond over het uitgestrekte Spaanse landschap. Veel benoemenswaardigs gebeurde er vandaag niet. Ellelang kilometers rechtdoor, in één richting, over prima asfalt, links en rechts niets anders dan maïsvelden met weerzingwekkende irrigatie-systemen. Omdat de sprinkler installatie diep verscholen stonden tussen het maïs kon ik niet douchen. Ik vond echter de bron van al het water, een mega bassin met regenwater of iets wat daar op leek. Ik sprong erin en het stonk. Gelukkig waren de zoutkorrels van mijn lichaam wel verdwenen. Ik zocht twee uur naar een geschikte slaapplaats. Eerst raakte ik verzeild in moestuintjes, maar ik werd door de mensen aldaar vriendelijk verzocht een andere plek te zoeken. Ik bedacht dat ik wel tussen het hooi wilde liggen. Helaas is al het hooi ingepakt in blokken van 2x1m en zijn ze huizenhoog opgestappelt. Het is was onmogelijk daar bovenop te klimmen. Ik werd door de mensen in de moestuintjes gewaarschuwd voor muskieten. Ze droegen allemaal een klamboe. Ik vond het nog wel meevallen totdat ik een geschikte plaats dacht te hebben gevonden. Ik had net mijn tent uitgepakt of tientallen muskieten hadden hun rietje geprikt in mijn bruine huid. Ik werd lekgestoken waar ik bij stond. Dit kon ik niet lang volhouden. Ik fietste de schemering tegemoet. BIj een café vroeg ik of er misschien een grasveldje was waar ik voor een paar uurtjes mocht liggen.
De mensen in het café spraken geen Engels, gelukkig waren hun kinderen (drie meisjes van een jaar of 10 en groot fan van One Direction, ze vonden Justin Bieber maar nep en stom) zo attent op te letten tijdens Engelsles. De drie meiden waren dus mijn tolk. Hun ouders wilde mij aangeven bij de politie!
Ze waren druk aan het telefoneren met een vriend van hen in de stad, die mij op kwam halen, zodat hij me bij een politie-bureau kon droppen. Ik moest dan tegen de politie zeggen dat ik geen geld had en dat ik geen slaapplaats kon/wilde betalen. Er bestaat dus blijkbaar een regeling in Spanje dat de politie in uitzonderlijke gevallen jou een slaapplaats in hostel of hotel betaald. Ik had hier absoluut geen zin in. Ik was kapot moe en wilde rust.
Uiteindelijk stuurde de One-Direction fans mij naar het voetbalveld. Ik had nu een gratis slaapplaats en een douche.
Ik was de voetballers en meisjes dankbaar dat ik een veilige, gratis slaapplaats had gevonden.
Ik schrok me vannacht nog helemaal wezenloos toen de sprinkler installaties aangingen. De sprikler stond slecht één meter van mijn tent verwijderd. Al mijn kleren werden zeikenat. De installatie sprong zo nog enkele keren aan. Te moe om op te staan en geen alternatieven om mijn tent te verplaatsen liet ik de sprinkler installaties hun werk doen.
Een brutale hond stond onder het raam van de caravan. Hij was het er duidelijk niet mee eens dat ik hier lag te slapen. De eigenaar van de hond, de olijfboer vond het echter prima dat ik hier een nachtje was gebleven. Om 7 uur klom de zon over de heuvels en goot het landschap in een gele gloed, ik gaf acte présence.
Ik deed fietsen, Kurt Vile deed de rest. Want wat heeft die man me erdoorheen gesleept. Voor zover je een plaat grijs kunt draaien op je I-pod, is Wakin On A Pretty Daze inmiddels zwart. Absoluut de soundtrack van mijn tocht. Kurt bedankt!
"Strange, strange daaays insiiiide my miiiiind"
Ik ploetterde de hele morgen, dag en een stukje van de avond over het uitgestrekte Spaanse landschap. Veel benoemenswaardigs gebeurde er vandaag niet. Ellelang kilometers rechtdoor, in één richting, over prima asfalt, links en rechts niets anders dan maïsvelden met weerzingwekkende irrigatie-systemen. Omdat de sprinkler installatie diep verscholen stonden tussen het maïs kon ik niet douchen. Ik vond echter de bron van al het water, een mega bassin met regenwater of iets wat daar op leek. Ik sprong erin en het stonk. Gelukkig waren de zoutkorrels van mijn lichaam wel verdwenen. Ik zocht twee uur naar een geschikte slaapplaats. Eerst raakte ik verzeild in moestuintjes, maar ik werd door de mensen aldaar vriendelijk verzocht een andere plek te zoeken. Ik bedacht dat ik wel tussen het hooi wilde liggen. Helaas is al het hooi ingepakt in blokken van 2x1m en zijn ze huizenhoog opgestappelt. Het is was onmogelijk daar bovenop te klimmen. Ik werd door de mensen in de moestuintjes gewaarschuwd voor muskieten. Ze droegen allemaal een klamboe. Ik vond het nog wel meevallen totdat ik een geschikte plaats dacht te hebben gevonden. Ik had net mijn tent uitgepakt of tientallen muskieten hadden hun rietje geprikt in mijn bruine huid. Ik werd lekgestoken waar ik bij stond. Dit kon ik niet lang volhouden. Ik fietste de schemering tegemoet. BIj een café vroeg ik of er misschien een grasveldje was waar ik voor een paar uurtjes mocht liggen.
De mensen in het café spraken geen Engels, gelukkig waren hun kinderen (drie meisjes van een jaar of 10 en groot fan van One Direction, ze vonden Justin Bieber maar nep en stom) zo attent op te letten tijdens Engelsles. De drie meiden waren dus mijn tolk. Hun ouders wilde mij aangeven bij de politie!
Ze waren druk aan het telefoneren met een vriend van hen in de stad, die mij op kwam halen, zodat hij me bij een politie-bureau kon droppen. Ik moest dan tegen de politie zeggen dat ik geen geld had en dat ik geen slaapplaats kon/wilde betalen. Er bestaat dus blijkbaar een regeling in Spanje dat de politie in uitzonderlijke gevallen jou een slaapplaats in hostel of hotel betaald. Ik had hier absoluut geen zin in. Ik was kapot moe en wilde rust.
Uiteindelijk stuurde de One-Direction fans mij naar het voetbalveld. Ik had nu een gratis slaapplaats en een douche.
Ik was de voetballers en meisjes dankbaar dat ik een veilige, gratis slaapplaats had gevonden.
Ik schrok me vannacht nog helemaal wezenloos toen de sprinkler installaties aangingen. De sprikler stond slecht één meter van mijn tent verwijderd. Al mijn kleren werden zeikenat. De installatie sprong zo nog enkele keren aan. Te moe om op te staan en geen alternatieven om mijn tent te verplaatsen liet ik de sprinkler installaties hun werk doen.
woensdag 4 december 2013
Fietspomp
Dag 27: Woensdag 4 September
Ik wilde vroeg vertrekken om de Spaanse hitte enigzins te vermijden. Om negen uur stond ik in mijn wielerkloffie aan de ontbijttafel en klaar voor vertrek. Susanne had een lunchpakket voor mij gemaakt. Ik vond het opnieuw moeilijk afscheid te nemen van zulke mooie mensen. In slechts twee dagen kom je veel te weten over de mensen, hun cultuur en achtergrond. Ik ben Rebor, Susanne en de rest van Sant Fruitos zeer dankbaar voor alle hulp en gastvrijheid.
Na vijf dagen met al deze mooie mensen in Catalonië, wilde ik alleen zijn. Het liefst godsvergeten alleen op de weg naar het Westen. Daar had ik zin in. De weg zal recht en eentonig worden. De weg zal vele kilometers beslaan, maar de weg wordt nooit saai.
Op Google Maps had ik alle plaatsnamen opgeschreven waar ik het beste heen kon fietsen. Ik had dus een routebeschrijving, alleen liet die al meteen de wensen over. Op Google Maps lijkt de weg eenvoudig te volgen, in de praktijk blijkt dit iets moeilijker. Ik fietste me compleet vast in een dorp aan de snelweg voorbij Lleida. Twee tieners met mountainbikes wisten wel een oplossing. Echter moest daarvoor eerst een vriendinnetje uit bed gebelt worden zodat ze mij de weg kon wijzen. Ze waren zo coulant een stukje met mij mee te fiesten. Eentje donderde nog van haar mountainbike af en duikelde over het asfalt. Na een korte adempauze konden we weer verder naar de snelweg. Hier zwaaide ze me uit, zij op de brug, ik met helmpje op fietsend over de vluchtstrook van de snelweg.
Ik hield lunchtijd in een typisch Spaans dorpje. De doorgaande weg kwam binnen door een poort en er waren oude mannetjes diep verscholen op bankjes in de schaduw. Ze hadden een stok in hun hand en een pet op. Alle huizen waren witgeschilderd tegen de ongenaakbare zon. De plaatselijke apotheek had geïnvesteerd in een hypermodern informatie bord met daarop openingstijden, temperatuur en tijd. Het kwik was gestegen naar 38 graden. Iets wat me ontschoten was omdat er op de fiets een coole bries waait. Ik besloot siesta te houden en eventjes een dutje te doen, net als de oude mannetjes.
Rond een uur of zeven stuurde ik een zandpad in opzoek naar een slaapplaats. Het gelukspoppetje in mijn portemonnee zorgde ervoor dat ik per ongeluk tegen een verlaten caravan aanfietste. Met de wilde zwijnen op mijn netvlies gebrandt, een ideale slaapplaats te noemen. Echter toen ik een inspectie rondje maakte rondom de caravan bleek er nog een mogelijke storende factor voor mijn nachtrust te zijn. Een slang kroop weg tussen de voegen van een stenen huisje. Waaajooo Gek!
Ik sloopte twee kastdeuren uit de caravan en legde die horizontaal op wat het zitje in de caravan had moeten zijn. De caravan bleek hier te zijn gestationeerd rond de jaren tachtig, verlaten door haar vorige bewoners. Of opgekocht door een olijfboer in Spanje. In ieder geval bleek de caravan van Britse eigenaars te zijn geweest. De aangeknaagde Sudoku- en wegenwachtboekjes gaven daarvoor het bewijs.
De zonsondergang was opnieuw fenominaal en de lichtjes in de vallei deden hun betoverende werk.
Ik wilde vroeg vertrekken om de Spaanse hitte enigzins te vermijden. Om negen uur stond ik in mijn wielerkloffie aan de ontbijttafel en klaar voor vertrek. Susanne had een lunchpakket voor mij gemaakt. Ik vond het opnieuw moeilijk afscheid te nemen van zulke mooie mensen. In slechts twee dagen kom je veel te weten over de mensen, hun cultuur en achtergrond. Ik ben Rebor, Susanne en de rest van Sant Fruitos zeer dankbaar voor alle hulp en gastvrijheid.
Na vijf dagen met al deze mooie mensen in Catalonië, wilde ik alleen zijn. Het liefst godsvergeten alleen op de weg naar het Westen. Daar had ik zin in. De weg zal recht en eentonig worden. De weg zal vele kilometers beslaan, maar de weg wordt nooit saai.
Op Google Maps had ik alle plaatsnamen opgeschreven waar ik het beste heen kon fietsen. Ik had dus een routebeschrijving, alleen liet die al meteen de wensen over. Op Google Maps lijkt de weg eenvoudig te volgen, in de praktijk blijkt dit iets moeilijker. Ik fietste me compleet vast in een dorp aan de snelweg voorbij Lleida. Twee tieners met mountainbikes wisten wel een oplossing. Echter moest daarvoor eerst een vriendinnetje uit bed gebelt worden zodat ze mij de weg kon wijzen. Ze waren zo coulant een stukje met mij mee te fiesten. Eentje donderde nog van haar mountainbike af en duikelde over het asfalt. Na een korte adempauze konden we weer verder naar de snelweg. Hier zwaaide ze me uit, zij op de brug, ik met helmpje op fietsend over de vluchtstrook van de snelweg.
Ik hield lunchtijd in een typisch Spaans dorpje. De doorgaande weg kwam binnen door een poort en er waren oude mannetjes diep verscholen op bankjes in de schaduw. Ze hadden een stok in hun hand en een pet op. Alle huizen waren witgeschilderd tegen de ongenaakbare zon. De plaatselijke apotheek had geïnvesteerd in een hypermodern informatie bord met daarop openingstijden, temperatuur en tijd. Het kwik was gestegen naar 38 graden. Iets wat me ontschoten was omdat er op de fiets een coole bries waait. Ik besloot siesta te houden en eventjes een dutje te doen, net als de oude mannetjes.
Rond een uur of zeven stuurde ik een zandpad in opzoek naar een slaapplaats. Het gelukspoppetje in mijn portemonnee zorgde ervoor dat ik per ongeluk tegen een verlaten caravan aanfietste. Met de wilde zwijnen op mijn netvlies gebrandt, een ideale slaapplaats te noemen. Echter toen ik een inspectie rondje maakte rondom de caravan bleek er nog een mogelijke storende factor voor mijn nachtrust te zijn. Een slang kroop weg tussen de voegen van een stenen huisje. Waaajooo Gek!
Ik sloopte twee kastdeuren uit de caravan en legde die horizontaal op wat het zitje in de caravan had moeten zijn. De caravan bleek hier te zijn gestationeerd rond de jaren tachtig, verlaten door haar vorige bewoners. Of opgekocht door een olijfboer in Spanje. In ieder geval bleek de caravan van Britse eigenaars te zijn geweest. De aangeknaagde Sudoku- en wegenwachtboekjes gaven daarvoor het bewijs.
De zonsondergang was opnieuw fenominaal en de lichtjes in de vallei deden hun betoverende werk.
Ik ging een uitermate slechte nachtrust tegemoet. De medebewoners waren druk in de weer de caravan her in te richten. Steeds opnieuw probeerde ik een glimp op te vangen van de beesten door met mijn zaklamp te schijnen. Er bleek een beest onder een plastic zak te zitten, althans daar ging ik vanuit omdat de plastic zak herhadelijk bewoog op mijn aandringen. Ik besloot dat ik een goede nachtrust verdiende. Kosten nog moeite gespaard. Mijn uitklapbare fietspomp boodt de uitkomst en na drie keer slaan was het stil onder de plastic zak.
Magic Place
Dag 26: Dinsdag 3 September
Rebor en ik besloten om het ontbijt over te slaan en meteen friet te bakken. En dan geen friet uit een diepvries kilo-zak in de frituur knallen, maar handgeschilde aardappelen bakken in de pan met een gigantische hoeveelheid olijfolie. De tuin waar de aardappelen vandaan kwamen bevindt zich eventjes buiten het dorp Sant Fruitos. De tuin werd onderhouden door een man van 83 jaar oud, als soort van therapie. Rebor en zus Susanne eten alle groente op. En hoeven zelf niets te doen. Alleen groente in ontvangst nemen. Al met al wordt hier in Catalonië meesterlijke eenvoudige maaltijden geserveerd voor minimale bedragen. Het bevalt me hier wel.
Ik realiseer me dat ik keer op keer met de neus in de boter val. Van het ene geluk in het andere.
En in Sant Fruitos glijdt de boter goed. We gingen naar het werkloze honk, La Fonda. Jointjes werden gedraaid en ik had mijn koffie nog niet uit of de eerste alcoholische versnappering vond z´n weg naar het tafelblad, precies op de plaats waar ik was aangeschoven in m´n plastic Coca Cola stoel. Vandaag gingen we wandelen met Tina. Tina is een wietrokende gymjufvrouw. Een gezellige meid, ze dronk thee met anijs alcohol omdat ze last had van haar keel.
Rebor, Tina en ik gingen een eeuwenoud bergdorpje bezoeken. Rebor is gids voor kids in de natuur. Vandaag waren Tina en ik de kids. Rebor loodste ons naar een natuur gevormd zwembad met kristal helder water. Een verscholen paradijs in de bergen met haaien.
Na de verfrissende wandeling dronken we een even zo verfrissend pintje in een lokaal café. Ik kreeg gratis post kaarten. De weg terug naar Sant Fruitos was van ongekende schoonheid. Dit kwam mede omdat er een Arrow Classic Rock radiostation door de autospeakers klonk. Het station draaide liedjes zoals David Bowie - Rebel, Rebel en Steely Dan - Reeling in the Years. Tel daar een zonsondergang en een zachte zomerse bries bij op en je hebt een zielsgelukkige jongeman naast je zitten.
Terug in basiskamp La Fonda dronken we nog enkele pientermannen. We aten heel laat dinner, chorizo worst op brood en zochten toen het nest op.
dinsdag 3 december 2013
Carrafok!
Dag 25: Maandag 2 September
Het plan was om de vandaag op weg te gaan. Uit gemakkelijkheid en misschien ook wel nieuwsgierigheid bleef ik een dagje in Sant Fruitos. Gastheer Rebor was vrij van werk, dus we konden leuke dingen gaan doen. Zoals naar Montserrat, een berg of gesteente dat fier vanuit het landschap opspringt en uitstevend over de Catalaanse vlakte. De pieken zijn steil en mysterieus. Veel bergsporters, waaronder Rebor, beklimmen de berg. Het moeilijkste gedeelte is de zogenaamde pink. Een rotspartij in de vorm van een pink. Daarnaast zijn er nog durfals die door spleetjes in de berg vliegen. Kijk maar.
Unbelievable Wings
De Pink
Wij gingen zwemmen en eten bij Tony en Judit. Vrienden van Rebor en zus Susanne, bij wie ze eigenlijk nog nooit op bezoek zijn geweest, maar voor mij graag een uitzondering maken, omdat Tony goed engels kan spreken. Zo geschiedde het dus dat we met een biertje in een zwembad plonste met uitzicht op Mont Serrat.
Tony is geweldig. Hij vertaalde alle gesprekken naar het Engels. Ik had een persoonlijke tolk. Zoals veel Catalanen is hij twee jaar naar Engeland vertrokken om daar Engels te leren. Niet door cursussen of moeilijke universiteiten, maar op z'n Engels in de kroeg. Hartstikke slim dus, alhoewel Tony het schrijnend vond hoe de meeste kroeggangers zich elke dag! laveloos zoop, om precies dat doel te bereiken. In tegenstelling tot de Engelsen zuipen ze hier om te praten, niet om te zuipen. Het doel is dus anders.
Na de lunch kregen we absinthe, gewoon voor de gezelligheid en omdat het een speciale dag was. Vanavond in de stad Manresa was namelijk Carrafok! oftewel vuurwerk. Eerst hielden Rebor en ik naar goede traditie siesta. Even twee uurtjes de luiken dicht op de bank en snurken als een malle.
In Manresa is vuurwerk anders dan zoals we dat in Nederland kennen. Op de weg naar het feest passeerde we bijvoorbeeld een parkeerplaats tijdelijk ingericht als ziekenhuis. Twintig ambulances, veldbedden, tenten en allerhande soorten infusen waren aangelegd om dit oorlogsgebied, want daar leek het op, van noodhulp te voorzien. Steeds meer werd mij duidelijk dat het hier om serieuze tradities ging. En ik zou het van heel dichtbij mogen meemaken. Ik kreeg een sjaal om, een blouse aan, een rood pinkpop-petje en een doek voor de mond. Geen enkele stukje huid mocht bloot zijn anders kon je regelrecht naar de parkeerplaats.
Alle deelnemers gingen zich verzamelen op een groot vierkant plein. Tijd voor Carrefok! maar dan in andere mate dan Sant Hilari. Dit was andere koek. Alle gekkigheid op een stokje. Ik zat dus verpakt en het was warm. Ineens blaasde er een efteling tune door de speakers en iedereen ging dansen, in een cirkel. Draken verschenen uit alle hoeken van het plein, met sterrentpitsers in hun mond en aan hun poten. Ik ging het plein in hand in hand met Judit en zoon, omdat we elkaar met geen mogelijkheid konden terugvinden, mocht ik de hand niet los laten. Voor vreemde is dit een vreemde traditie. In eerste instantie schrik je enorm. Met oud en nieuw in Nederland heb ik de wondertollen om mijn oren horen vliegen, hebben we met gillende keukenmeiden op elkaar geschoten. Rotjes stoer in onze hand laten ontploffen of zelfgemaakte bommen in elkaar geflanst, maar dit was anders. Ten eerste heb je zelf geen vuurwerk. Alleen de draken en de mensen eromheen hebben vuurwerk in een brandwerende tas verstopt. Enkele sterrenpitser eindigt met een flinke knal, zodat de man of vrouw in het pak, meestal een draak, weet dat de sterrenpitser op is. En je een nieuwe op moet steken. Een sterrenregen als slingers van gebouw tot gebouw. De parade trekt van plein naar plein. Drie uur lang duurt het gebeuren. En dat is moeilijk vol te houden want het is heet. De hoeveelheid drank zorgt enigzins voor verkoeling maar toch, het is heet. Na vier pleinen en één uurtje gedanst en gesprongen te hebben, moest ik even zitten. Even op adem komen. Carrafok is topsport.
Na de Carrafok werd er nog meer gedanst, ditmaal op een coverband die theatrale liedjes speelde zoals Queen en Guns 'n Roses. We dronken wijn met cola en ijsklontjes in halve liter glazen. Manresa was een gekkenhuis. Ik denk dat de Catalanen verzot zijn op vuurwerk en feesten. Elk dorp heeft z'n eigen feest in juni, juli, augustus, september en misschien ook wel oktober. Fan-tas-tisch.
Het plan was om de vandaag op weg te gaan. Uit gemakkelijkheid en misschien ook wel nieuwsgierigheid bleef ik een dagje in Sant Fruitos. Gastheer Rebor was vrij van werk, dus we konden leuke dingen gaan doen. Zoals naar Montserrat, een berg of gesteente dat fier vanuit het landschap opspringt en uitstevend over de Catalaanse vlakte. De pieken zijn steil en mysterieus. Veel bergsporters, waaronder Rebor, beklimmen de berg. Het moeilijkste gedeelte is de zogenaamde pink. Een rotspartij in de vorm van een pink. Daarnaast zijn er nog durfals die door spleetjes in de berg vliegen. Kijk maar.
Unbelievable Wings
De Pink
Wij gingen zwemmen en eten bij Tony en Judit. Vrienden van Rebor en zus Susanne, bij wie ze eigenlijk nog nooit op bezoek zijn geweest, maar voor mij graag een uitzondering maken, omdat Tony goed engels kan spreken. Zo geschiedde het dus dat we met een biertje in een zwembad plonste met uitzicht op Mont Serrat.
Tony is geweldig. Hij vertaalde alle gesprekken naar het Engels. Ik had een persoonlijke tolk. Zoals veel Catalanen is hij twee jaar naar Engeland vertrokken om daar Engels te leren. Niet door cursussen of moeilijke universiteiten, maar op z'n Engels in de kroeg. Hartstikke slim dus, alhoewel Tony het schrijnend vond hoe de meeste kroeggangers zich elke dag! laveloos zoop, om precies dat doel te bereiken. In tegenstelling tot de Engelsen zuipen ze hier om te praten, niet om te zuipen. Het doel is dus anders.
Na de lunch kregen we absinthe, gewoon voor de gezelligheid en omdat het een speciale dag was. Vanavond in de stad Manresa was namelijk Carrafok! oftewel vuurwerk. Eerst hielden Rebor en ik naar goede traditie siesta. Even twee uurtjes de luiken dicht op de bank en snurken als een malle.
In Manresa is vuurwerk anders dan zoals we dat in Nederland kennen. Op de weg naar het feest passeerde we bijvoorbeeld een parkeerplaats tijdelijk ingericht als ziekenhuis. Twintig ambulances, veldbedden, tenten en allerhande soorten infusen waren aangelegd om dit oorlogsgebied, want daar leek het op, van noodhulp te voorzien. Steeds meer werd mij duidelijk dat het hier om serieuze tradities ging. En ik zou het van heel dichtbij mogen meemaken. Ik kreeg een sjaal om, een blouse aan, een rood pinkpop-petje en een doek voor de mond. Geen enkele stukje huid mocht bloot zijn anders kon je regelrecht naar de parkeerplaats.
Alle deelnemers gingen zich verzamelen op een groot vierkant plein. Tijd voor Carrefok! maar dan in andere mate dan Sant Hilari. Dit was andere koek. Alle gekkigheid op een stokje. Ik zat dus verpakt en het was warm. Ineens blaasde er een efteling tune door de speakers en iedereen ging dansen, in een cirkel. Draken verschenen uit alle hoeken van het plein, met sterrentpitsers in hun mond en aan hun poten. Ik ging het plein in hand in hand met Judit en zoon, omdat we elkaar met geen mogelijkheid konden terugvinden, mocht ik de hand niet los laten. Voor vreemde is dit een vreemde traditie. In eerste instantie schrik je enorm. Met oud en nieuw in Nederland heb ik de wondertollen om mijn oren horen vliegen, hebben we met gillende keukenmeiden op elkaar geschoten. Rotjes stoer in onze hand laten ontploffen of zelfgemaakte bommen in elkaar geflanst, maar dit was anders. Ten eerste heb je zelf geen vuurwerk. Alleen de draken en de mensen eromheen hebben vuurwerk in een brandwerende tas verstopt. Enkele sterrenpitser eindigt met een flinke knal, zodat de man of vrouw in het pak, meestal een draak, weet dat de sterrenpitser op is. En je een nieuwe op moet steken. Een sterrenregen als slingers van gebouw tot gebouw. De parade trekt van plein naar plein. Drie uur lang duurt het gebeuren. En dat is moeilijk vol te houden want het is heet. De hoeveelheid drank zorgt enigzins voor verkoeling maar toch, het is heet. Na vier pleinen en één uurtje gedanst en gesprongen te hebben, moest ik even zitten. Even op adem komen. Carrafok is topsport.
Na de Carrafok werd er nog meer gedanst, ditmaal op een coverband die theatrale liedjes speelde zoals Queen en Guns 'n Roses. We dronken wijn met cola en ijsklontjes in halve liter glazen. Manresa was een gekkenhuis. Ik denk dat de Catalanen verzot zijn op vuurwerk en feesten. Elk dorp heeft z'n eigen feest in juni, juli, augustus, september en misschien ook wel oktober. Fan-tas-tisch.
Abonneren op:
Posts (Atom)