One Direction

Dag 28: Donderdag 5 September

Een brutale hond stond onder het raam van de caravan. Hij was het er duidelijk niet mee eens dat ik hier lag te slapen. De eigenaar van de hond, de olijfboer vond het echter prima dat ik hier een nachtje was gebleven. Om 7 uur klom de zon over de heuvels en goot het landschap in een gele gloed, ik gaf acte présence.

Er kwam een zwalus langs, ik keek hoe ze vloog. Hoe ze van de heuvels kwam, langszaam opklom en doorsneed met haar vleugels de vloeibare, heldere blauwe lucht. Zichtbaar genoten haar vleugels ervan zich zo volledig te kunnen ontplooien. Ze koos ruimbaan en meerdere zwaluws namen het luchtruim in bezit. Tezamen speelde ze met de fietser op de weg. Laagscherend, als kogels om je oren. In een volgend leven wil ik me zeker kandidaat stellen als zijnde zwaluw.
Ik deed fietsen, Kurt Vile deed de rest. Want wat heeft die man me erdoorheen gesleept. Voor zover je een plaat grijs kunt draaien op je I-pod, is Wakin On A Pretty Daze inmiddels zwart. Absoluut de soundtrack van mijn tocht. Kurt bedankt!

"Strange, strange daaays insiiiide my miiiiind"

Ik ploetterde de hele morgen, dag en een stukje van de avond over het uitgestrekte Spaanse landschap. Veel benoemenswaardigs gebeurde er vandaag niet. Ellelang kilometers rechtdoor, in één richting, over prima asfalt, links en rechts niets anders dan maïsvelden met weerzingwekkende irrigatie-systemen. Omdat de sprinkler installatie diep verscholen stonden tussen het maïs kon ik niet douchen. Ik vond echter de bron van al het water, een mega bassin met regenwater of iets wat daar op leek. Ik sprong erin en het stonk. Gelukkig waren de zoutkorrels van mijn lichaam wel verdwenen. Ik zocht twee uur naar een geschikte slaapplaats. Eerst raakte ik verzeild in moestuintjes, maar ik werd door de mensen aldaar vriendelijk verzocht een andere plek te zoeken. Ik bedacht dat ik wel tussen het hooi wilde liggen. Helaas is al het hooi ingepakt in blokken van 2x1m en zijn ze huizenhoog opgestappelt. Het is was onmogelijk daar bovenop te klimmen. Ik werd door de mensen in de moestuintjes gewaarschuwd voor muskieten. Ze droegen allemaal een klamboe. Ik vond het nog wel meevallen totdat ik een geschikte plaats dacht te hebben gevonden. Ik had net mijn tent uitgepakt of tientallen muskieten hadden hun rietje geprikt in mijn bruine huid. Ik werd lekgestoken waar ik bij stond. Dit kon ik niet lang volhouden. Ik fietste de schemering tegemoet. BIj een café vroeg ik of er misschien een grasveldje was waar ik voor een paar uurtjes mocht liggen. 
De mensen in het café spraken geen Engels, gelukkig waren hun kinderen (drie meisjes van een jaar of 10 en groot fan van One Direction, ze vonden Justin Bieber maar nep en stom) zo attent op te letten tijdens Engelsles. De drie meiden waren dus mijn tolk. Hun ouders wilde mij aangeven bij de politie! 
Ze waren druk aan het telefoneren met een vriend van hen in de stad, die mij op kwam halen, zodat hij me bij een politie-bureau kon droppen. Ik moest dan tegen de politie zeggen dat ik geen geld had en dat ik geen slaapplaats kon/wilde betalen. Er bestaat dus blijkbaar een regeling in Spanje dat de politie in uitzonderlijke gevallen jou een slaapplaats in hostel of hotel betaald. Ik had hier absoluut geen zin in. Ik was kapot moe en wilde rust. 

Uiteindelijk stuurde de One-Direction fans mij naar het voetbalveld. Ik had nu een gratis slaapplaats en een douche. 
Ik was de voetballers en meisjes dankbaar dat ik een veilige, gratis slaapplaats had gevonden.
Ik schrok me vannacht nog helemaal wezenloos toen de sprinkler installaties aangingen. De sprikler stond slecht één meter van mijn tent verwijderd. Al mijn kleren werden zeikenat. De installatie sprong zo nog enkele keren aan. Te moe om op te staan en geen alternatieven om mijn tent te verplaatsen liet ik de sprinkler installaties hun werk doen.