Ik wilde vroeg vertrekken om de Spaanse hitte enigzins te vermijden. Om negen uur stond ik in mijn wielerkloffie aan de ontbijttafel en klaar voor vertrek. Susanne had een lunchpakket voor mij gemaakt. Ik vond het opnieuw moeilijk afscheid te nemen van zulke mooie mensen. In slechts twee dagen kom je veel te weten over de mensen, hun cultuur en achtergrond. Ik ben Rebor, Susanne en de rest van Sant Fruitos zeer dankbaar voor alle hulp en gastvrijheid.
Na vijf dagen met al deze mooie mensen in Catalonië, wilde ik alleen zijn. Het liefst godsvergeten alleen op de weg naar het Westen. Daar had ik zin in. De weg zal recht en eentonig worden. De weg zal vele kilometers beslaan, maar de weg wordt nooit saai.
Op Google Maps had ik alle plaatsnamen opgeschreven waar ik het beste heen kon fietsen. Ik had dus een routebeschrijving, alleen liet die al meteen de wensen over. Op Google Maps lijkt de weg eenvoudig te volgen, in de praktijk blijkt dit iets moeilijker. Ik fietste me compleet vast in een dorp aan de snelweg voorbij Lleida. Twee tieners met mountainbikes wisten wel een oplossing. Echter moest daarvoor eerst een vriendinnetje uit bed gebelt worden zodat ze mij de weg kon wijzen. Ze waren zo coulant een stukje met mij mee te fiesten. Eentje donderde nog van haar mountainbike af en duikelde over het asfalt. Na een korte adempauze konden we weer verder naar de snelweg. Hier zwaaide ze me uit, zij op de brug, ik met helmpje op fietsend over de vluchtstrook van de snelweg.
Ik hield lunchtijd in een typisch Spaans dorpje. De doorgaande weg kwam binnen door een poort en er waren oude mannetjes diep verscholen op bankjes in de schaduw. Ze hadden een stok in hun hand en een pet op. Alle huizen waren witgeschilderd tegen de ongenaakbare zon. De plaatselijke apotheek had geïnvesteerd in een hypermodern informatie bord met daarop openingstijden, temperatuur en tijd. Het kwik was gestegen naar 38 graden. Iets wat me ontschoten was omdat er op de fiets een coole bries waait. Ik besloot siesta te houden en eventjes een dutje te doen, net als de oude mannetjes.
Rond een uur of zeven stuurde ik een zandpad in opzoek naar een slaapplaats. Het gelukspoppetje in mijn portemonnee zorgde ervoor dat ik per ongeluk tegen een verlaten caravan aanfietste. Met de wilde zwijnen op mijn netvlies gebrandt, een ideale slaapplaats te noemen. Echter toen ik een inspectie rondje maakte rondom de caravan bleek er nog een mogelijke storende factor voor mijn nachtrust te zijn. Een slang kroop weg tussen de voegen van een stenen huisje. Waaajooo Gek!
Ik sloopte twee kastdeuren uit de caravan en legde die horizontaal op wat het zitje in de caravan had moeten zijn. De caravan bleek hier te zijn gestationeerd rond de jaren tachtig, verlaten door haar vorige bewoners. Of opgekocht door een olijfboer in Spanje. In ieder geval bleek de caravan van Britse eigenaars te zijn geweest. De aangeknaagde Sudoku- en wegenwachtboekjes gaven daarvoor het bewijs.
De zonsondergang was opnieuw fenominaal en de lichtjes in de vallei deden hun betoverende werk.
Ik ging een uitermate slechte nachtrust tegemoet. De medebewoners waren druk in de weer de caravan her in te richten. Steeds opnieuw probeerde ik een glimp op te vangen van de beesten door met mijn zaklamp te schijnen. Er bleek een beest onder een plastic zak te zitten, althans daar ging ik vanuit omdat de plastic zak herhadelijk bewoog op mijn aandringen. Ik besloot dat ik een goede nachtrust verdiende. Kosten nog moeite gespaard. Mijn uitklapbare fietspomp boodt de uitkomst en na drie keer slaan was het stil onder de plastic zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten