Het plan was om de vandaag op weg te gaan. Uit gemakkelijkheid en misschien ook wel nieuwsgierigheid bleef ik een dagje in Sant Fruitos. Gastheer Rebor was vrij van werk, dus we konden leuke dingen gaan doen. Zoals naar Montserrat, een berg of gesteente dat fier vanuit het landschap opspringt en uitstevend over de Catalaanse vlakte. De pieken zijn steil en mysterieus. Veel bergsporters, waaronder Rebor, beklimmen de berg. Het moeilijkste gedeelte is de zogenaamde pink. Een rotspartij in de vorm van een pink. Daarnaast zijn er nog durfals die door spleetjes in de berg vliegen. Kijk maar.
Unbelievable Wings
De Pink
Wij gingen zwemmen en eten bij Tony en Judit. Vrienden van Rebor en zus Susanne, bij wie ze eigenlijk nog nooit op bezoek zijn geweest, maar voor mij graag een uitzondering maken, omdat Tony goed engels kan spreken. Zo geschiedde het dus dat we met een biertje in een zwembad plonste met uitzicht op Mont Serrat.
Tony is geweldig. Hij vertaalde alle gesprekken naar het Engels. Ik had een persoonlijke tolk. Zoals veel Catalanen is hij twee jaar naar Engeland vertrokken om daar Engels te leren. Niet door cursussen of moeilijke universiteiten, maar op z'n Engels in de kroeg. Hartstikke slim dus, alhoewel Tony het schrijnend vond hoe de meeste kroeggangers zich elke dag! laveloos zoop, om precies dat doel te bereiken. In tegenstelling tot de Engelsen zuipen ze hier om te praten, niet om te zuipen. Het doel is dus anders.
Na de lunch kregen we absinthe, gewoon voor de gezelligheid en omdat het een speciale dag was. Vanavond in de stad Manresa was namelijk Carrafok! oftewel vuurwerk. Eerst hielden Rebor en ik naar goede traditie siesta. Even twee uurtjes de luiken dicht op de bank en snurken als een malle.
In Manresa is vuurwerk anders dan zoals we dat in Nederland kennen. Op de weg naar het feest passeerde we bijvoorbeeld een parkeerplaats tijdelijk ingericht als ziekenhuis. Twintig ambulances, veldbedden, tenten en allerhande soorten infusen waren aangelegd om dit oorlogsgebied, want daar leek het op, van noodhulp te voorzien. Steeds meer werd mij duidelijk dat het hier om serieuze tradities ging. En ik zou het van heel dichtbij mogen meemaken. Ik kreeg een sjaal om, een blouse aan, een rood pinkpop-petje en een doek voor de mond. Geen enkele stukje huid mocht bloot zijn anders kon je regelrecht naar de parkeerplaats.
Alle deelnemers gingen zich verzamelen op een groot vierkant plein. Tijd voor Carrefok! maar dan in andere mate dan Sant Hilari. Dit was andere koek. Alle gekkigheid op een stokje. Ik zat dus verpakt en het was warm. Ineens blaasde er een efteling tune door de speakers en iedereen ging dansen, in een cirkel. Draken verschenen uit alle hoeken van het plein, met sterrentpitsers in hun mond en aan hun poten. Ik ging het plein in hand in hand met Judit en zoon, omdat we elkaar met geen mogelijkheid konden terugvinden, mocht ik de hand niet los laten. Voor vreemde is dit een vreemde traditie. In eerste instantie schrik je enorm. Met oud en nieuw in Nederland heb ik de wondertollen om mijn oren horen vliegen, hebben we met gillende keukenmeiden op elkaar geschoten. Rotjes stoer in onze hand laten ontploffen of zelfgemaakte bommen in elkaar geflanst, maar dit was anders. Ten eerste heb je zelf geen vuurwerk. Alleen de draken en de mensen eromheen hebben vuurwerk in een brandwerende tas verstopt. Enkele sterrenpitser eindigt met een flinke knal, zodat de man of vrouw in het pak, meestal een draak, weet dat de sterrenpitser op is. En je een nieuwe op moet steken. Een sterrenregen als slingers van gebouw tot gebouw. De parade trekt van plein naar plein. Drie uur lang duurt het gebeuren. En dat is moeilijk vol te houden want het is heet. De hoeveelheid drank zorgt enigzins voor verkoeling maar toch, het is heet. Na vier pleinen en één uurtje gedanst en gesprongen te hebben, moest ik even zitten. Even op adem komen. Carrafok is topsport.
Na de Carrafok werd er nog meer gedanst, ditmaal op een coverband die theatrale liedjes speelde zoals Queen en Guns 'n Roses. We dronken wijn met cola en ijsklontjes in halve liter glazen. Manresa was een gekkenhuis. Ik denk dat de Catalanen verzot zijn op vuurwerk en feesten. Elk dorp heeft z'n eigen feest in juni, juli, augustus, september en misschien ook wel oktober. Fan-tas-tisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten