Afscheid nemen van de fijne mensen in Sant Hilari viel zwaarder dan gedacht. Het raakte toch. Bedankt Sant Hilari Scalam voor alles. Eeuwige dank aan Peter en Zaida en tot de volgende keer!
Direct na Sant Hilari begon de weg flink te stijgen. Aanvankelijk dacht ik nog dat het de top van de berg betrof, maar er kwam geen top. Er was alleen maar een weg en wildernis en de weg ging omhoog. Al in de eerste kilometers besefte ik dat het afzien zou worden vandaag. Ik zocht mijn allerkleinste verzet en ontdekte dat ik daar al op reed. Toen probeerde ik staande op de bedalen lichtvoetig naar boven te sprinten. Dat hield ik tweehonderd meter vol. Het was laat in de middag, maar nog steeds zo ondragelijk heet. Zweet gutsete op mijn frame. Ik bedacht dat ik voorzichtig zou moeten zijn in de afdaling omdat mijn remblokjes en velgen nat waren van mijn eigen zweet. Maar voorlopig was er geen enkel risico op enige afdaling. Ik was ten einde raad. Precies op dat moment werd ik aangemoedigd door een oude Catalaan die aan de kant van de weg een sigaretje zat te roken. Ik zette nog één keer aan.
Terwijl ik instortte, viel de avond. Ik begon mij zorgen te maken of ik wel een slaapplaats kon vinden. In stopte in een vallei om pizza te eten. Ik had zin in pizza en er kwam voetbal op tv, Barcelona - Valencia. Naarmate ik langer op het terras bleef zitten, kwamen er steeds meer mensen bij. Om negen uur had iedereen een bord eten, een goed glas wijn en zicht op de televisie. Barcelona was favoriet, natuurlijk. Achter mij zat een stelletje met een hond. Als ijsbreker bedacht ik om de hond een stukje van mijn pizza te geven. Gulzig hapte hij in de pizza en in mijn hand. De eigenaar vond het prachtig, we raakte in gesprek. Voor ik het wist, had ik opnieuw een bed. Opnieuw zou ik achter een auto aanfietsen en zo het juiste dorp bereiken. Sant Fruitos lag op acht kilometer fietsen.
Het café waar we iets gingen drinken heette La Fonda. Een verzamelplek voor de werkloze jeugd van Spanje. En het was druk op het terras. Ik mocht bij Rebor pitten, tenzij zijn zus, waar hij mee samenwoonde het goed vond. De kans dat zij het goed zou vinden was groot, Rebor's zus Susanne, is namelijk fanatiek couchsurfer. Rebor sprak prima engels hij volgde een Engelsles.
Als dank voor een slaapplaats bood ik hem wat wiet aan. Ik had nog wat wiet ergens in mijn fietstassen verstopt bedacht ik me opeens. Aangezien ze hier niet vies zijn van een jointje en bij La Fonda iedereen aan het blowen was, stelde ik voor een Hollands jointje te draaien. Rebor vond het een top plan en zonder veel woorden te spreken hadden we een ontzettend grappige avond. Ik moest nog wel aan zus Susanne worden voorgesteld. Dit ging nog prima en ze vond het een goed idee dat ik bleef slapen. Ze hadden bedacht dat ze hun engels lessen met hulp van mij in de praktijk konden brengen. Een win-win situatie te noemen. Ik sliep opnieuw in een bed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten