In rap tempo propte ik mijn tentje en dergelijke in bijbehorende etuis. Ik sprong nog eventjes snel onder de douche, waste mijn haren, kamde de bos uit. Wat een zooi was dat zeg. De kam verliest onderhand steeds meer tanden en is blijkbaar niet opgewassen tegen mijn inmiddels blonde coupe. In de supermarkt haalde ik ontbijt en spiekte even in de wegenkaart van de pyreneen, voor een route. Ik pende de route over om te voorkomen dat ik me zoek fietste in de Pyreneen. Eenmaal weer op de weg wilde ik een fietspad volgen. Ik kwam op een oudijzerstortplaats terrecht, waar het fietspad doodleuk ophield. Alweer!! Al lopend over zandpaden, rotsen, stenen en stof sleepte ik mijn fiets door de wijnvelden van Zuid-Frankrijk. Ik vroeg de plaatselijke wijnboer naar de juiste richting.
Na dik drie uur lopen en stukjes fietsen kreeg ik twee andere fietsers in het vizier. Het bleken de twee dames te zijn, die ook op de camping in Capestang stonden. Twee vrolijke belgische dames, Charlotte en (naam kwijt) beide werkzaam in de zorg, hadden een jaar 'afgenomen' om 'leuke' dingen te doen. Ze waren negen maanden naar Australie geweest, rondgetrokken, niets gedaan en gewerkt in de fruitteelt. Ze zijn iets eerder terug gekomen omdat ze ook nog wilde gaan fietsen. Inmiddels waren ze vier weken onderweg, ze fietsen 'eel' rustig aan, allee haast doet u geen goe he.
Zodoende fietste ze via de Paul Benjaminse gids richting Barcelona. Een ontzettend handige gids met uitgebreidde routebeschrijving, historische achtergronden, campings, makkelijke route, moeilijke route, stijgingspercentage, touristtrekpleister, enzovoorts.
Je weet precies wat je kan verwachten, maakt het er niet spannender op. Toch pende ik de route over tot ver in Spanje. Ik wil meters maken maar heb geen kaart van Spanje. Ik hoop morgen de grens te passeren en dan een kaart te kunnen scoren.
Ik lunchte met de dames. Ze waren ook nog naar Nepal geweest en Charlotte spreekt Portugees. Eind September beginnen ze weer met werken. Ik fietste na de lunch nog een half uurtje mee, en ging toen weer op eigen tempo verder.
De route van de dames was gemakkelijk te fietsen, van dorp tot dorp, over smalle, rustige binnenwegen. Mooi honderd kilometer gemaakt.
Vanmorgen op de camping kwam ik erachter dat ik een dikke enkel/achillespees had. Doet behoorlijk zeer met fietsen. Ik vrees een ontsteking. Niet aan denken, gewoon trappen en hopen dat het over gaat. Had er vandaag veel last van.
Ik zette mijn tent midden in een veld, langs de weg. Veel nectarines teelt hier. Geen goeie stek, maar ach ik ga toch zo pitten. Doeiiii
Geen opmerkingen:
Een reactie posten