De wekker stuiterde van mijn nachtkastje, het was elf uur. Vandaag moest ik geld regelen via een wisselkantoor, anders moest ik nog twee dagen zonder geld overleven.
Om één uur zou de Western Union bank van het dorp eventjes verderop sluiten. Dus ik had haast.
Gelukkig was Zaida al koffie aan het zetten. Het lijkt alsof ze hier geen haast kennen. Of ze voelen niet de urgentie. Ik maakte me zorgen maar Zaida en Peter niet. Net als elke morgen werd er eerst royaal en uitgebreidt gegeten.
Peter moest een kater hebben, daar kon geen twijfel over mogelijk zijn. Toch kwam hij fris en fruitig naar beneden gespurt, in z'n onderbroek. Hij had de knop van de radio gevonden en draaide een cassettebandje met daarop, geloof het of niet, van die verschrikkelijke techno. Peter ging verder waar hij enkele uurtjes geleden mee gestopt was namelijk partyen. In de keuken in z'n onderbroek. De beste man bleek geen enkele last te hebben van z'n uitspattingen de nacht ervoor. Peter de machine. Toen hij eenmaal zat op z'n stoel ging hij een jointje draaien. Daar schuilt misschien wel het geheim van de Catalanen en Spanjaarden. Iedereen blowt zich hier een ongeluk. Moeders, leraren, eeuwige vrijgezellen, verpleegsters, kerels, jongens, opa's, metalheads en hippies. Ze blowen in het openbaar, op het terras en tussen de soep en aardappelen door. Er wordt hier wat gras verstookt.
We gingen dus geld halen. Noem het effeciëntie of geluk, maar om 1 minuut voor 1 uur stond ik buiten met zes warme gele briefjes in m'n knuistje. Ik was opgelucht en er viel een last van m'n schouders.
Ik moest Pau afbellen. Hij was erg teleurgesteld toen ik mededeelde dat ik niet zou meegaan. Ik vermoed dat hij zich verheugd had om tijd met mij, zijn vriendin en zijn familie door te brengen. Het is natuurlijk niet leuk om te horen maar ik koos de gemakkelijke weg door te blijven in Sant Hilari.
Inmiddels hadden Peter, Zaida en ik ons geïnstalleerd op het terras. Ik gaf een rondje en er kwamen steeds meer mensen bij zitten. Er werd niet alleen een drankje genuttigd, na goed Spaans gebruik werd er ook een tapas bij geserveerd. Ik kreeg een petat met aoli. Een goede combinatie.
Ook José, Maria en huskey hond Junior waren aangeschoven, goede vrienden van Peter en Zaida. Maria is niet de juiste naam , die ben ik vergeten. Dat is natuurlijk niet netjes maar ik moet ook zoveel onthouden. Ik heb een lui geheugen dat maar niet aan de praat te krijgen is. Catalaanse woorden vliegen je om de oren en ik ontmoet op zo'n dag minstens 20 nieuwe mensen waarvan de naam het minst blijft hangen. Ik weet wel dat Maria, Camino de Compestella (Spaanse variant van Santiago de Compestalla) heeft gelopen. En dat ze in Barcelona wonen en iedere week de stad ontvluchten vanwege de drukte.
Pep een verdwaalde jongeman van 31 ging ook mee naar de terra om te lunchen. De terra leek af en toe wel een opvangtehuis voor gestrande reizigers.
Eenmaal bij de terra kregen we een rondleiding door de moestuin met bijbehorende wietplantage. Er werd geluncht, gedronken, gelachen en gepraat.
Vandaag stond de zeepkistenrace op het programma als onderdeel van het festival. Dat betekent in een zelf gemaakt voertuig vijftien kilometer berg afwaarts, door de straten van Sant Hilari. Echte voorwaarden voor het zelf gemaakte voertuig waren er niet. Zo kwamen er complete carnavals wagens langsgesjeest, maar ook einzelgängers in een kruiwagen op twee wielen. Enigste voorwaarde was dat het geval vooruit ging en kon sturen. Mocht er aan deze voorwaarde niet voldaan worden, dan was de politie zo adrem het geval van de weg te slepen, voordat het geramt werd door een ander naderend voertuig. Ook tijdens deze activiteit was er duidelijk drank in het spel. Dit resulteerde in gevaarlijke situaties waarbij een voertuig met pak en beet tien personen met een rotvaart het enthousiaste publiek naderde om op het allerlaatste moment de juiste richting op de sturen en verder de berg af te dalen. Je mag wel stellen dat de Catalanen het niet zo nauw nemen met hun eigen veiligheid.
Voor de kerk op het plein werd er gratis Agui de Valencia uitgedeeld. Dat is zoiets als Passoa. In koelboxen werden de drinkpakken uitgeknepen om met een beker de drank eruit te scheppen en uit te delen aan het publiek, al dan niet gooiend. Want het kwam vaker voor dat de oranje suiker substantie op iemands hoofd belandde dan in iemands mond. Er ontstond zelf een poel van Agui de Valencia. Als kleine kinderen spetterde de mannen elkaar onder. Een komisch tafereel totdat je zelf besprenkeld wordt met die zoete rommel.
We gingen terug naar de terra om te barbequën. New Kid Frank zorgde voor het eten en kwam met tien kilo vlees gewikkeld in doeken dragend over zijn schouder de terra ingelopen. De mannen zorgde voor het vuur en vlees, de vrouwen voor de groente en saus. Het vuur werd gestookt in de openhaart. In grote schalen ging het vlees de tafel rond. Een andere traditie is om op een speciale manier wijn te drinken. In een karaf wordt wijn geschonken en via een dunne spits gutst deze eruit, rechtstreeks in je mond. Althans dat is de bedoeling. Kijk maar:
Frank en ik gingen naar de kermis, we gingen schieten in de schiettent. In Nederland schieten we op een spijker of plastic hand om vervolgens een pluche beer te winnen. In Catalonië schieten ze op een tonnetje, schiet je raak dan win je een shotje. In al ons enthousiasme hadden we in totaal 9 keer raak geschoten. Een schiettent in Catalonië is na goed gebruik een gemakkelijke manier om snel dronken te worden.
Ik had enorme spierpijn in mijn kuiten. Drie dagen had ik niets gedaan als gezeten, gegeten en gedronken. Dit was het teken om morgen weer op de fiets te springen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten