Sant Hilari!!

Dag 21: Donderdag 29 Augustus

Zoals reeds ingecalculeerd begon de dag ellendig omdat het onmogelijk is gebleken zonder snelweg de Franse kust af te fietsen. Er waren enkel fietspaden van vier tot maximaal tien kilometer die circuleren in rondjes, hier zijn gewoon geen doorgaande wegen. Elke weg loopt dood in een doolhof van cement zonder ook maar enige vorm van logica.
Uiteindelijk vond ik een doodstille weg, de bergen in. Er liepen zelfs kippen op de weg.
De weg die zou lijden naar mijn eigen bedevaartsoort, Sant Hilari Scalam. Er hing hier een sfeer van euforie en spanning in de lucht. Op een van de vele onvindbare borden in Spaanse dorpen met een kaart van de omgeving stond dat er negen kilometer verderop een camping was. Aangezien ik zin had in een goedkope camping met douche en rust, was het plan om vlug boodschappen te doen en verder te fietsen naar de camping. Echter was de plaatselijke jeugd grote hoeveelheden alcohol houdende limonade uit de schappen aan het grissen. En dat trekt mijn aandacht.
Er was hier iets aan de hand. Ik sprak wat jeugd aan om te achterhalen wat ze nu precies van plan waren met die drank.
Blijkt er een vierdaags festival van start te gaan, vandaag! Te beginnen met het verdrijven van de duivel of een ander soort geest. Wat zoiets betekend als grote mensen vuurwerk. Talloze winkeliers waren druk in de weer hun etalage ruiten te redden van de diggelen. Door er een kartonnen doos tegen te plakken. Vuurwerk en festivals zijn leuk, ik was nieuwsgierig. Graag zou ik dit festival willen bezoeken mits ik een slaapplaats kon regelen. Voor de kerk op het plein waren wat mensen voorbereidingen aan het treffen.
Misschien wisten zij wel iets. Gelukkig was er een dame die goed engels sprak en me wilde helpen.
Na enig overleg kwam ze tot de conclusie dat ik het beste m'n tent op kon zetten bij 'Font el Pic'. Een park en speeltuin vlakbij een hotel en bejaardentehuis.
Font betekend fontein of bronwater wat via een pijp rechtstreeks uit de berg stroomt. Kraakhelder drinkwater, ook te gebruiken als douche. Witte korrels zout hadden bezit genomen van mijn lichaam. Het was een koude douche, maar verfrissend. Ik ging naar het dorp.
Ik had een probleem. Een ontzettend groot probleem, want mijn pincode deed het niet. Ik had mijn code per ongeluk eenmaal verkeerd ingetoetst. De tweede keer deed ie 't niet meer. Ik dacht gek te worden. Ik kan mijn pincode toch niet vergeten in fucking Spanje?
Je pincode is zoiets als je naam, je vergeet je naam toch ook niet?
Van mijn laatste geld kocht ik bier en sigaretten. Ik had ineens, na twee weken zonder, een behoorlijk grote behoefte aan een sigaret. Daarna ging ik mijn lege mobiel halen en proberen ergens op te laden. Een cafe is daar uiteraard ideaal voor. Gelukkig was er een dame in het cafe die me wilde helpen. Zij sprak een beetje Engels.  De ernst van de situatie werd waarschijnlijk onderschat, want na 10 minuten zat mijn mobiel in het stopcontact en zat ik vrolijk op het terras aan de tapas, pittige gehaktballetjes in tomatensaus. Vervolgens kreeg ik een glas wijn aangeboden en werd ik gedirigeert aan tafel te gaan zitten. Hier werd mij een pizza aangeboden. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik geen rode cent had. Dit was echter geen enkel probleem.

Het is inmiddels elf uur en de Rabobank was onbereikbaar. Ik besloot morgen mijn zoektocht naar geld te hervatten. Vanavond wilde ik bier drinken en vuurwerk zien.

Ik was met een clubje vriendinnen. Hannah een gezette verpleegster die op dieet was. Zaida, duidelijk de aanvoerster van het gezelschap en een meisje die op Vanessa Carlton leek. Ik noemde haar dus Vanessa voor het gemak. We gingen naar het dorp op het plein. Daar waren de festiviteiten.

Er werd een theaterstuk opgevoerd waarbij vuurwerk de hoofdrol had. Allerlei ijzeren constructies in de vorm van insecten met daarop rotjes, mega sterrenpitser en dergelijke gemonteerd. Allen met een lange lont zodat het eenvoudig kon worden aangestoken. Ik ben met ons oudjaarsdag wel wat gewend wat betreft vuurwerk, dit was anders.
Na het vuurwerk was er een concert. Een onnoemenswaardig muzikaal debacle. Denk aan Ernst, Bobbie en de Rest in het Spaans met een Aziatische rapper als blikvanger.
Hannah vroeg of ik zin had in een potje metal. Enof ik daar zin in had.
Samen met een maat van Hannah gingen we naar het festival eventjes buiten het dorp. Hannah kan slecht engels spreken en praat eerst in het Catalaans om dat hardop te vertalen in het Engels. Ze doet net alsof ik een mongool ben. Zo langzaam en met klemtoon probeert ze te communiceren.
We gingen dus in een witte afgeragde caddy naar het festival. Ik achterin, de chauffeur (ik ben z'n naam vergeten) duidelijk onder invloed, maar met goede zin reedt ons erheen.
Op de parkeerplaats stond de politie, drie man sterk, een oogje in het zeil te houden. Ze keken uit op het festival terrein vanaf een verhoging. Iedereen was met de auto en had gedronken, wat volgens mij geen enkel probleem was voor de politie. Het leek wel de normaalste zaak van de wereld dat iedereen hier met een slok op achter het stuur zit.
De metalband is eigenlijk niet het vermelden waard. Ik doe het toch even kort en bondig.
Ten eerste speelden de band covers van Kreator. Ze deden in ieder geval een poging tot.
Te beginnen met de drummer die z'n eerste optreden ooit had. Hij mepte volledig uit de maat om het volgende nummer tot twee keer toe, verkeerd af te tikken. Dan de bassist die regelrecht uit de college banken was getrokken om zich over te geven aan de metal. Dat had ie beter niet kunnen doen.
De gitarist was typisch metal. Z'n outfit klopte tenminste. Zo droeg hij een lederen broek, zwarte kisten en een zwart t-shirt met onleesbare tekst. Hij had lang sluik, donzig haar en een vies sikje. Z'n gezicht stond op onweer en hij headbangde. So far so good zou je denken. Waren het niet dat hij twee keer z'n versterker op non actief duwde. Ineens kreeg hij het idee om zoals alle metal grootheden, z'n gitaar te vernielen. Althans dat was niet de bedoeling. Zoals je weleens ziet op fail compilaties, waarbij de gitaar over de schouder wordt gegooid in de hoop dat deze onder je oksel terugkomt. Dat is natuurlijk kei stoer, tenzij het lukt. Ook dit geval was gedoemt te mislukken. De gitaar trof met een harde klap de grond.
Dit metal geheel werd aangevoerd door een meisje wat eigenlijk niets vrouwelijks had. Op het eerste gezicht had ze meer iets weg van een varken. Een reincarnatie van Snowy uit George Orwells bestseller 'Animal Farm'. Als vrouw of dergelijke hoor je te kunnen grunten in de metalscene. Vol overgave probeerde ze zich eraan toe te geven. Helaas als geheel objectieve toeschouwer kon ik er niet anders van maken dan dat er een massief, roze vetgemest varken levend en met uitpuilende ogen aan het spit werd geregen.
Zo kan de muziek van dit viertal het beste omschreven worden.
Onder het toeziend oog van oom agent rookte de chauffeur en ik maar een jointje.
De volgende band beloofde meer goeds. Een stel pubers in korte blauwe en zwarte trainingbroeken, een hemd en sommige met pet. Een hardcore bandje, zou je denken. Totdat de eerste noten het publiek in werden gesmeten. Loeiharde metal, zuiver en strak uitgevoerd. Een verademing te noemen. De zanger had veel weg van Dave Navarro, met zwarte tunnels, veel piercings in gezicht en oren, half lang zwart haar aan de linkerkant weggeschoren. Ook de mimiek van d'n Dave waren een op een kopieert.
Waar ik me mateloos aan ergerde was Mark, de toetsenist. Met reperteren zal hij wel niet op komen zijn dagen. Hij had namelijk nauwelijks partijen te spelen. Wat hem de kans gaf rare capriolen uit te halen. Ergens weggestopt in een hoekje voerde hij 1 uur lang de Haka-dans van de Maori's uit. Wijdtbeens met blote bast. Opeens sprinte hij van het podium om de vriendjes en vriendinnetjes vooraan in het publiek nog eens flink op te jutten. Mark probeerde 'wall of death' te maken alleen waren er niet genoeg aanmeldingen om ook daadwerkelijk een muur te vormen. Verdwaasd bleven de meeste vriendjes, vriendinnetjes en een verdwaalde jonge in een octopussenpak in het midden staan.
Mij werd duidelijk dat ik vanavond in een bed zou slapen.
Je weet wel, zo'n horizontaal ding met een deken. Vol smart zou ik ernaar toe leven om op dat ding neer te ploffen en een royaal schoonheidsslaapje tot me te nemen. Helaas was het nog lang niet zover. Ik had ook m'n allerlaatste geld uitgegven. Aan bier welteverstaan. In eerste opzicht misschien niet de beste optie, maar voor dit moment leek het me de meest nuttige optie.
Meer en meer lokale figuren kwamen zich aan mij voorstellen. Het gerucht dat er een fietser uit Nederland per ongeluk in dit dorp was blijven steken, verspreidde zich als een lopend vuurje. En niet iedereen kwam een hand geven. De meerderheid gaf me ook iets te drinken. Varierend van wodka tot bier en aqui de valencia tot sangria.
Het festival vond plaats op het lokale sportterrein waar iedere sport haar eigen drankstation had. De basketballers hadden een eigen tap net zoals de rugbyers, tennissers en voetballers. Wij haalden onze drank uit de auto waar een koelbox tot de nok was gevuld met ijsklontjes. Onderin de koelbox lagen als in een schatkist vol muntstukken de heilige graal en het amulet, in de vorm van een fles wodka en Sweppers aanleng limonade. Zelfs aan stukjes komkommer en citroen was gedacht.
Degene die tijdens het uurtje metal vast genageld aan de grond stonden, zwierden nu losjes in de heupen over de kiezels van het festivalterrein. Het was tijd voor de Rumba. Een typische Catalaanse dans.

Als een ware Catalaan mengde ik mij in dit dansfestijn. de vriendjes en vriendinnetjes die zojuist nog vol overgave de moshpit bezette, waren omgetoverd tot brave jongens en meisjes, hand in hand dansend als flamingo's tijdens hun paringsdans.
Het nieuws van de fietser uit nederland had de bar bereikt, wat zoiets betekende als nog meer gratis drank. De eigenaar van de lokale bar boodt me aan morgen samen een bakkie koffie te doen. Iets wat me als muziek in de oren klonk. Eerst moest er nog de pan uit geswingt worden met de Rumba.
Na de rumbaband was er nog iets van een dj, waar mij niets van is bijgebleven. Ik was dronken.
Er werd besloten dat ik eerst mee zou rijden met de auto naar Font el Pic, waar m'n tentje stond gestationeerd. Vervolgens moest ik in aller ijl mijn tentje en andere benodigdheden in het pikkendonker in m'n tas proppen. De spulletjes werden in de auto gegooit en het plan was dat ik achter de auto zou fietsen, opweg naar het huis van mijn gasten.
Opzich geen probleem alleen gezien de omstandigheden niet ideaal. We bevonden ons immers nogal dronken in de bergen. De een op de fiets, de ander in de auto. Toch vond ik het een prima plan. Eenmaal bij font el pic heb ik in recordtemp m'n spulletjes gepakt en in de caddy gesmeten. Ik sprong op de fiets.
De caddy reedt nogal snel. Met de moed der wanhoop scheurde ik op m'n fietsje door Sant Hilari. Mij was echter niet verteld dat Peter en Zaide (mijn gastheer en dame), midden in de bossen in de bergen wonen, in een zogenaamde 'terra'. De caddy, met al m'n bezittingen verdween enkele keren uit het zicht. Na vier kilometer stopte de rode achterlichtjes van de caddy. Het raampje van de caddy werd opengeschroefd en er werd iets gezegd van 'be carefull, jules, now we are going down!". Onderweg naar Spanje ben ik vaker afgedaald. Vergelen met nu waren er drie verschillen. 1 ik zag niets, het was stikdonker en de rode lichtjes van de caddy waren verdwenen, het bos in. 2 ik was zoals vermeld niet nuchter. 3 dit was mountainbike terrein, niet voor plezierfietsers.
Deze drie verschillen resulteerde in een triomfantelijke duidelijk op het grindpad op weg naar de terra. Helaas net iets te vroeg neergeplofd. Gelukkig was Zaida zo alert mijn koplampje te volgen en nadat ze die niet meer zag, besloot maar eens te gaan kijken. Daar lag Jules, verdwaald en verdwaasd op de grond. Nog een kilometer omlaag en dan had ik een bed werd me verteld. Op haar blauwe ogen geloofde ik het en met dichtgeknepen remmen, sukkelde ik verder omlaag. Ik ben nog nooit zo blij geweest een huis te zien. Man wat was ik bang. Binnen vijf minuten lag ik in m'n nest en kon ik eindelijk slapen.