Nergens ter wereld kan men zo prinsheerlijk overnachten als bij meneer Chastellux op het gazon. Er was nog meer bezienswaardigs aan het kasteel, dus ik werd uitgenodigd om een wandeling te maken met dochterlief en de kasteelheer zelf. Zij getogen in een prachtige ochtendjapon, hij in een minder mooie badjas, ik met al m'n goede bedoeling was gestoken in een zelfverklaard zondagspak. Een ruitjesblouse van de Zeeman waar enkele knoopjes mistte en een spijkerbroek die gisteren rond deze tijd scheurde bij de knie. Ik zag eruit als een zwerver. Toch mocht ik mee op wandeling. We liepen langs de visvijver, door eeuwenoude eikenlanen en over stadsmuren. Langs weides waar zwarte volbloed paarden stonden te grazen om te eindigen in het kasteel aan de ronde tafel. Er werd koffie ingeschonken en ontbijt geserveerd. Het ontbijt voltrok zich in doodse stilte. Nergens op mijn tocht was het zo stil als in het kasteel Chastellux.
Ik bedankte Victoire en Philippe voor hun hartelijke ontvangst en gastvrijheid. Vol goede moed en een nog vollere buik fietste ik de elektrische kasteelpoort uit, de landerijen van Philippe tegemoet.
Op de koffiemolen dartelde ik voort, onvermoeid met niets wat mij weerhield, behalve een zuchtje tegenwind. Een lichamelijk vuur sleepte mij over heuvels en jachtgronden. Mijn beenspieren voelde een soort huivering van stevige wellust. Ik schudde m'n hoofd in de wind en met genot beroerde ik het hoge gras in de berm naast de weg. Het kietelde m'n benen en streelde de ziel.
De wind streek langs mij als onzichtbare kussen op mijn gezicht. De hemel die met haar voortjagende wolken gouden zonnestralen uitstrooide over het land. Ik fietste een kanaalbrug over.
Toevallig hoorde ik een echtpaar Nederlands spreken, volgens hen kon ik het kanaal helemaal volgen tot in Decize. Honderd kilometer geheel verzorgd spiksplinter nieuw asfalt. Zonder enige hinder van gemotoriseerd verkeer of afwijkende routes. Ik besloot het kanaal met haar fietspad te volgen. Na tien kilometer vond ik het al doodsaai.
Er viel hier niets te overwinnen of veroveren. Ik kon hier onmogelijk de verkeerde richting opfietsen. Het kanaal diende als decorstuk, als snelweg. Ik kon lekker ver fietsen, maar het voelde niet als reizen. Het voelde als een rondje om de kerk, ik was maar gewoon een van de vele fietsers. Dit was recreantenterrein. Met vissers wachtend op die ene dikke luie karper. Of gepensioneerden met hun zelfbenoemde piratenboot, de motor tevreden knorrend in de middagzon.
Daarnaast stikte het hier werkelijk van de amateurwielrenners met hun professionele pakjes en peperdure, ultralichte fietstjes. Stomme wielrenners en hun stomme rondjes.
Ik kreeg een pelotonnetje zongebruinde kuiten in het vizier. Ik reed het gat dicht en sloot aan. Het ging me eigenlijk wat te langzaam een ik besloot op kop te rijden, om het tempo wat op te schroeven. De verwende wielrenners keken verwonderd op toen er een vrolijke jongeman langssjeesde met rode fietstasjes. Ik plaatste een demarrage en achter mij werd gevloekt. Na een paar honderd meter keek ik om en zag in de verte een klein zwart sliert. Het peloton was gelost en Jules ging nu solo aan de leiding. Misschien was er vandaag toch iets te overwinnen. Ik noemde het de kanaal bokaal.
Inmiddels passeerde ik een hippie enclave waar een drijvend terras was gemaakt van lege flessen en ander afval. Het fietspad was beklad met stoepkrijt en bedekt met allerlei tapijten. Ik had bedacht dat dit een mooie finish was en stopte voor een drankje. De barman had een snor en Norah Jones werd gedraaid. Ik zou vandaag niet ver meer fietsen. Net ver genoeg om uit het zicht te liggen en m'n tentje op te zetten. Ooievaars zijn eigenlijk ook maar verschrikkelijk irritante wezens. De hele dag hoor of zie je ze niet, maar zodra de zon onder is, moeten ze zonodig klepperen. De godsganse nacht door. En die luie karpers van vanmiddag besluiten ineens massaal uit het water te springen om vervolgens met een luide plons weer ter water te raken. Ik sliep op het gras. Gewoon op het gras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten