Wildzwijn

Dag 14: Donderdag 22 Augustus

Ik ben inmiddels twee weken op weg en heb het nog uitermate naar mijn zin. Door de klamme lucht van condens in mijn tent werd ik geïrriteerd wakker. Mijn neus had besloten halverwege de nacht te sluiten, zodat ik genoodzaakt was via mijn mond te ademen, een handeling die mij niet gegeven is. Ongetwijfelt heb ik het hele Cevenne gebied bij elkaar gesnurkt, wat mij een zorg zal wezen.

Mijn koffie was niet te nassen. De ananas smaak van het sapje gisteren had bezit genomen van mijn mok. Ik ging richting Bar des Cevennes, een hippiedorp bovenop de berg. Al het brood bij de bakker aldaar was reeds gereserveerd door hippies. Geen brood voor Jules deze morgen. Wel lekkere worstjes voor 30 cent per stuk. Een hippie was zorgvuldig aardappelen aan het selecteren uit een enorme mand. Hij had een soort groene oase om mee te bloemschikken, op z’n autodak gebonden. Geen idee waar het voor diende, het verschijnsel zag er nogal frappant uit.

Vandaag is de dag van aparte plaatsnamen. Bijvoorbeeld Ste Croix-Vallee-Francaise of Moissac Vallee France en Maynanerie enzovoorts. Het eerst genoemde dorpje was een lust voor het oog. Een Pia dorp te noemen. Hartverwarmende terrasjes onder plantaanbomen, restaurants ging en allerlei trappetjes naar vergeten hoekjes. Het geheel deed middeleeuws aan. Daarnaast was er bij St. Croix een Aire Natural Camping, oftewel een boerencamping, voor een zacht prijsje een goede slaapplaats. Helaas was het pas twaalf uur en wilde ik nog wat kilometers maken. Dit is zo’n dorp waar ja.

Na St. Croix kon ik eindelijk een droom in vervulling laten gaan. Vroeger waren we met de familie naar de Cevenne op vakantie gegaan. Aldaar zwommen we in een kristalheldere beek, met vissen op de bodem en een privé strand. Nu, 11 jaar na dato, wilde ik nog een sprongetje wagen in zo’n rivier. Ik dus met mijn fiets ergens een zandpad afgedaald om daar te kunnen zwemmen. Bleek er een compleet jeugdkamp te zijn gestationeerd, met talloze pop-up tentjes en een gemeenschappelijke ruimte waar moeders druk in de weer waren soep op te warmen! Het was goddomme minstens vijfendertig graden, gort droog en bloedje heet. Ik wil alleen maar zwemmen.

Een eindje verder, weg van het geschreeuw en gedol van de jeugd, heb ik een alle rust een plons genomen. Wanneer je heel stil gaat zitten in de beek, zullen visjes jou een massage geven. Een voet-been-rug pedicure waarbij alle dode schilfers van de huid werden geplukt. Het kietelt maar is oke.

De weg naar St Jean du Gard (mooie plaatsnaam hè) volgde door een miniatuur Grand Canyon, meest impossante weg misschien wel van mijn tocht. Het was dan ook vreemd om in Lasalle te komen. Een plaats verre van interessant. Dit gebied was erop gericht massa’s toeristen te trekken. Vervelende luidruchtige Nederlanders met zeurende kinderen vulden hier het straatbeeld. Ik fietste gauw verder, hier wil ik niets mee van doen hebben.

Je kunt aan de huizen zien dat hier mensen wonen met een extra zakcentje. De gegoede burgerij hebben veelal hekken of stenen muren om hun riante optrekje gebouwd. Afgezonderd van de buitenwereld, zich letterlijk verheven boven andere bevolkingsgroepen diep in het dal.  Gave scheurautootjes vliegen over de bergen, zwembaden op iedere hoek van de berg, paleizen met een oprijlaan van enkele honderden meters. Ik ben in het Zuid-Frankijk beland van de rijken.  Ze proeven  van de gemakkelijkheden van het gemoedelijke zuiden. Ook ik probeer dat te doen.

In Hypoita pakte ik een terrasje en dronk ik een biertje. Een goed beschonken, doorrookte, jonge dame met spleetje tussen haar tanden daagde me uit. Eerst proostte ze op mijn aanwezigheid, vervolgens vertelde ze me allerlei grapjes die ik niet snapte, maar waar zij wel om kon lachen. Toch raakten we aan de praat. Zij werkt in Parijs in de mode industrie en had twee weken vakantie. Waarschijnlijk was zij dus één van die rijkelui op de berg. Haar vakantie bestond uit dronken worden op het terras en sigaretten roken. De ene na de andere sigaret fompte om met schrale stem vervolgens een grapje te vertellen. Opeens verdween ze in de plaatselijke supermarkt. Ze ging eten halen. Ze zei iets over samen eten en dat ik moest wachten. Eenmaal uit het zicht, pakte ik m’n spullen en sprong ik op m’n fiets. Ik vond haar eng.  Daarnaast was het bijna zeven uur. Om zeven uur sluiten de winkels, dus voor de zekerheid ging ik eten kopen.

Ik zocht een slaapplaats. Dit keer had ik de jackpot gevonden. Ik had mezelf getrakteerd op een dichtgespijkerd huisje met een gammel plastic bankje. Rondom het huis lagen bloembakken, stenen, planken en dat soort rotzooi. Ik flanste een tafeltje in elkaar en stalde mijn boodschappen uit. Ik had een feestmaal bij elkaar gewinkeld; wijntje, kaasje, toastje, vleesje. jJe kent het wel. Helaas ben ik een illusie armer geworden deze avond. Een half jaar lang prijktte er een flesje rode wijn op mijn bureau in Tilburg, ‘Code du Rhone’. Het stond te rijpen om op een bijzondere aangelegenheid aangespannen te worden. Dat flesje wijn, wat Pia met trots overhandigde met de vermelding dat het uit Zuid-Frankrijk afkomstig was, kon weleens een dure zijn. Dat flesje wijn kost in de Super U maar liefst 1,74 euro. Na mijn slagen hebben we het flesje ontkurkt, wat smaakte die goed.

Tussen de krekels in de avondzon mogen we tevreden stellen dat ik me uitermate op m’n gemak voel. Geen smetje in de lucht totdat de schemering intrad. De schemering is de overgangsperiode waarin de dagdieren hun nest opzoeken en de nachtdieren het struikgewas verlaten. Dacht ik eerst de paarden van de buren te horen toen ik geritsel hoorde in de verte, bleek een ogenblik later deze wel heel dichtbij te wezen. Aangezien ik geen paard boven de grassprieten zag uitstekven en er toch echt massieve hoeven op de grond hoorde stappen. Ik maakte hieruit op dat er een kluitje verwilderde varkens mijn kant op kwamen. Wat te doen, wat te doen als je met volle teugen je welverdiende avondmaal aan het oppeuzelen bent?

Ik klapte, riep, joelde en floot zonder enkel effect. Het werd een beetje billenknijpen. Halsoverkop besloot ik mijn avondmaal aan de wilgen te hangen, letterlijk welteverstaan. Vervolgens heb ik met de voetjes van de vloer een uur het pikkenduister in getuurd om een glimp op te vangen van de wilde zwijnen die mij zo stoorden. Na een tijdje bleef er niets anders over dan het irritante, herhalende geluid van krekels. De muggen waren inmiddels gearriveerd dus ik knalde mijn tentje neer en sloot mijn ogen.