De ochtend beloofde een stralende, zonovergoten dag. De dag begon vroeg, om zeven uur zat ik op de fiets, mijn blouse tevreden wapperend in de wind. Ik besloot het kanaal niet meer te volgen en fietste richting Dompierre een vijfenveertig kilometer lang traject over de lage landen, door koren- en maisvelden. Het platteland is wijd en goed onderhouden, een lust voor het oog. Je rijdt er onder mooie bomen, die de weg overhevelen. Het hele landschap is alles bijeen een vrolijk gebeuren, gevarieerd in zijn eentonigheid, een landschap die charmeert zonder te verleiden. In Dojn legde ik mijn slaapzak op het grasveld in een park. Ik ging languit op het gras liggen en viel direct in slaap. Een heerlijk middagdutje van ongekende omvang overrompelde me. Ze had me in haar houtgreep, ik betrapte mezelf op snurken.
Ik belde met Pia en miste haar ineens verschrikkelijk. Ik ben misschien egoistisch geweest om alleen te gaan fietsen. De momenten hier had ik graag met haar gedeeld. Pia zou het ontzettend mooi vinden. Los van het fietsen dan, dat gaat 'm niet worden voor m'n Pia.
Na de lange intermezzo van Franse omvang, toog ik richting de oude dame, de La Loire. Een rivier, braaf meanderend door Frankrijk. Twee jaar geleden tijdens een interrail reis met Joren, Menno en Sef betoverde deze rivier mij. Met de kano vaarden we destijds over haar brede, sterke schouders, twee dagen aan een stuk. Een pleziertochtje met de jongens. Nu, noem het toeval of niet, fietste ik precies tegen dezelfde brug aan, waar wij twee jaar geleden uit onze kanos waren gestapt. De laatste glimp die ik opving was ook weer de eerste glimp die ik nu zag. Een weerzien van een oude bekende..
Ik ken dit terrein. Ik ken het sportcafe aan de La Loire, waar we twee jaar geleden hopeloos een lift probeerden te krijgen, de boerencamping een stukje verderop waar we , midden in de nacht heen waren gelopen, in de berm springend voor naderende auto's met grootlicht.
En toch fietste ik door, om onverklaarbare reden. Ik wilde verder, de La Loire maakte me hunkeren naar avontuur. Kerktorens en kastelen van grote grandeur passeerden geruisloos door het landschap.
Een zandpad leidde tot de oevers van de La Loire. Hier zou ik vanavond mijn kampement opzetten, zodra de sparkelende schittering in het water, dat verblindend licht weerkaatst in de twinkelende ogen van bovengetekende jongeman, zou transformeren in een oranje gloed. Een bejaarde fransman al vissend in dit tafereel, op jonge, weerloze forrelletjes bijtend in de nepvlieg wat dient als aas. Zondag had de man een brunche met z'n familie. Dagen was hij reeds in de weer voldoende forrelletjes te vangen om z'n familie, 9 personen in getal, te voorzien van een waardig zondagsmaal.
Ik zat dit geheel al gapend te bekijken, met een zere reet overigens. Het ellelange zitten op een hard zit oppervlak van minieme omvang begon z'n tol te eisen. Tel daar de La Loire oever bedekt met nog hardere keien en stenen bij op en je zitcomfort bereikt een dieptepunt. Comfort wat ik graag inruil voor de schoonheid van vanavond. Man, wat heb ik daar een potje zitten te chillen.
De nachtegaal geeft prachtige concerten, waren het niet dat deze concerten een tijdsduur hebben van minimaal zes uur. Het eerste liedje duurt ongeveer een uur en is nog wel mooi, maar de daaropvolgende live uitvoeringen bezorgde me een bijzonder slechte nachtrust.
Tom Waits sustte me in slaap
Geen opmerkingen:
Een reactie posten